آموزگار می‌گفت / ۱

آموزگار می‌گفت...

گرگ و میش بود در فروشُدِ خورشید؛ و میشان و گرگان به هم. دوست از دوست ناپیدا و نادوست از گرگْ ناشناس!
سره، ناسره می‌نمود و زر، سیم! بیابان بود و ناهید ناپیدا. دشت بود و کوه غایب. گیجی بود همه. سردی بود تمام. و مرد و زن همه گوش به آهنگی که گفتنی بیاغازد. خوب یا بد؛ هر چه باشد، فقط باشد. هر چه هست تنها هستن داشته باشد. که گوش‌ها را تغذیه کند و دل‌ها را بیارامد. 

وجود

وجود؛ معمایی‌است که آدمی، بیش از آن که به گشایش رمزش پرداخته باشد، بر ابهام آن افزوده‌ است. 

 

 

عفریت جنگ

و از تمام دردها

جنگ را

قبل از همه خط بزنیم

قبل از تمام دلهره‌ها

چرا که جنگ را

بسیار خویش بودن

ما

در تمام عشق 

تو را گم کردیم

و در تمام ذهن

تو را می‌جوییم

با تو

اندکی خوب بودن رواست

و بسیاری

خویش بودن

تولد تو

از رنج من

تو متولد می‌شوی

از مهر من 

تو پر می‌گیری

از عشق من

تو جان می‌پرورانی

من تو را

از پس دردها

زندگی می‌دهم

هر بار

هر بار