سجده‌ی ابلیس

 

چه فرق است از،
تو را پنداشتن
تا تو را هم داشتن!

هلا! ای سربلند صبح در آغوش بیداری
تو ای محبوب در پستوی تار و روشن اندیشه‌ها جاری
فراغ شب!
نگین سرخ‌فام آرزو بر مرکب طوفانیِ کوکب!
سکوت منفعل، ساده!
دلا! مجنون آزاده 

دلگرم

به تو دلگرم،
در این سردی دی‌ماهم من
تو فقط روشن باش
تابش اندک خورشید زمستانی من!

 

برایش...

خداوندا
برایش
رزق و آزادی
برایش مهر و آبادی
برایش فرصت افسونگری، شادی
برایش عشق می‌خواهم.
برایش شورها در جامه‌‌ها در جام‌ها
برایش شادمانی‌ها
برایش
شعر می‌خواهم...

 

گویه‌ها

آفتاب گفت:
عزیز من؛ دلگیر نباش
روزگار ما هم تمام می‌شود
و من بی‌آن که دستم به خاک تو رسد، می‌میرم
فقط بگذار

سرگردان تو

چه قَدَر سرگردان

و چه مایوس و غریبم امروز

تو کجای وطن شبزده‌ی ویرانی

که مرا در بغل صبح نمی‌افشانی؟