با تو

با تو صبح‌ من سپید
با تو روز من، به دید

با تو حرف‌ها و گویه‌ها،
در شفق به انتظار
عصرها به نوبت‌اند

روزها در التهاب!
 

با تو‌
فصل شورها رسیده‌اند،
ازدحام تیره‌ها و تارها سپیده‌اند

 

با تو در کنار تو
روزها

مزّه داده‌اند،
بر شعاع زر، به آسمان بی‌دهان.

 

تو به کوچ روزها،
رنگ التهاب تب زده
و در حصار نورها
خیمه بر شهاب پرشتاب شب زده

 

تو، سپید‌ه‌وار
از تنِ رسیده‌ای چکیده‌ای
با صدای نرم صبح
بر حضور عطرِ تازه‌ها دمیده‌ای.

 

با تو رخت‌ها، به برگ نارون به بوی آب‌ها نشسته است
چشم‌های بی‌فروغِ بی‌گدار من 
روی صفحه‌ای
صف به انتظارِ بودن تو بسته است

می‌رسی،
آبی و سیاه و خردلی
جامه‌ها و موی‌های مخملی
کاسه‌های پر ز قندِ صورتت
در سکوتِ چشم‌های ناز، منجلی

 

با تو
استخوان غم شکسته است
شب
به بام آشیانِ تب نشسته است،
تو
رها کن این نبودنِ ظریف را
این صدای بی‌سرِ نحیف را
سَر بده
حضور،
تن بده سرور را

تو، بهار!
تو سپیده‌ی سپید!
آشیان بده
فصل رونق عبور را
دم بده
بلور را،
تنور را

 

تاملات/مارکوس اورلیوس

 

*هر اتفاقی که می‌افتد درست همان چیزی است که باید رخ دهد. اگر به دیده‌ی تحقیق بنگری، این امر را تصدیق خواهی کرد.
سلسله رویدادها نه فقط بر اساس ترتیب، بلکه بر اساس نظمی عادلانه و درست رخ می‌دهد، به گونه‌ای که انگار کسی همه چیز را دقیقا سنجیده است.

دلتنگی امروز

 

چه دلم تنگ تو شد امروزی 

و به آهنگ تو شد دیروزی

کاش در اوج سلامت باشی

و پر از حس بهار

خط زنی برگ نموداریِ پاییز و خزان 

 

بتراوی و مهیای فراغت باشی

همه آرام و قرار

همه در بستر تو فخر بهار

همه آرامش و آسایش و راحت به تواتر برِ تو 

 

آه، ای خالق بیدار

تو دریاب همان را که مرا

کرد آشوب و دلم را حیران

تو ببین بهتر از هر خوب برایش باشد

و دلش کم نگران

و خودش خوب‌ترین‌ها به جهان 

 

تو مخواه

رنگ افسردگی و کهنگی و درد به کارش باشد

تو برایش از مهر

سبدی نه، که جهانی برچین

از هماهنگی و دارایی و دل! 

 

همه در خدمت قلبش آور

همه در کوشش کارش بگمار

و سبکبالش کن

و تو خندانش دار 

 

دل من کاش سبک می‌شد از اندیشه‌ی او

و رها می‌شد از این فکر،

که شاید دل پاکش به گزندی آلود 

 

کاش دل‌ها فقط اندیشه‌ی ناباب کنند

و ندانند پشیزی ز دل یار توانا که به سر،

شادی و خوشدلی و نوش و نواست 

 

کاش این دل،

فقط اندیشه‌ی بیداد کند

و حقیقت به خلافش باشد

و جهان‌ِ دل من

خوب و خوشحال و پر از انگیزه

در پی کارِ زمانش باشد

 

 

 

 

جان من

خستگی‌هایت وبال جان من

چهره‌ات افسانه‌ی خندان من 

 

هر چه غم داری به دست بادها

شادی‌ات احساس بی‌پایان من 

 

در شکوفا کردن دُرّ کلام

تو خودت آیاتی از قرآن من 

 

عشق تو در پویش کامل شدن

بخشی از دنباله‌ی ایمان من 

 

جامه بر پیداییِ جان‌ها شدی

جاودان شو در کنار جان من

 

 

خداوند دل

تو فقط باش به سرسبزی شاخ
بودنت،
صِرف وجودت، کافیست!

مگر از رویش یکسان بهار
به دل باغ پر از عشوه و راغ
شاخ و برگ تن کوشای درخت
به چه می‌اندیشد؟

بودنت وجهِ چراغی‌ست،
به باغ دلِ دنیاییِ شاخ
و چه از این بهتر!
و از این زیباتر!

چشم دارم به طلوع روزت
و به هر ساعتِ از هر روزت،
که تو در جاری ساعات، قدم می‌داری...

قدمت
هر تپش قلبِ به همراهِ من است
جاری‌ام باش، بتپ!

بهترین خواهش دنیایی باغ
تو روان باش

 روان
در دل جاری احساس، خداوندِ دلم!