بیم و امید

بیم و امید همیشه توام با هم هستند.

لاروشفوکو

مخمور که‌ای؟

پرسید من از مستی چشمان تو امشب
مخمور که‌ای، چشم به درمان که هستی؟
در من تو نشست و به نگاهی پرِ حسرت
می‌گفت که بیمار توام چشم به درمان تو هستم