مثل تهران پر از جمعیتمدر سحرگاه شبی پر برف و سرددر دلم جمعیتی درخفته استدر ورایم نیست انسانی به گَرد
خرابممثل ایرانممن آن ایمانِ ویرانمدر این ویرانگیسردمدر این آسودگیدردم!