خاموشی و مرگ

با گریه آغازیدیم
و در سکوت به پایان رساندیم
ماهیت آنچه گریه را امضای توافقش دانستند همان بود
درد...
و دارویش
گریستن!
می‌دانستیم لابد
چرا که در فراق و ناکامی و درد،
شادی‌هایی دیدیم و آفریدیم؛ کوتاه!
اینجا غربت نوع انسان بود
گریه داشت...
و هرچه به این سو‌ نزدیک‌تر شدیم،
سکوت
فراگیرتر شد
تا آنکه سنگین شد
و فرو نشست...
مرگ
مُهر خاموشی می‌پسندید!

اگر مشتاقی که از آن‌
بیشتر بدانی،
پس سکوتم را
خوب‌تر ترجمه کن!

 

...بر مزاری بنویسید...

 

مرگ با نفس

دیگر بدون تو

هیچ کاری نخواهم داشت

به هیچ پیکاری برنخواهم خاست

دیگر

 در گلوی هیچ سپیداری نخواهم لغزید

و از سبوی هیچ سازی

نخواهم سُرید

مرگ را دیده‌ای در جولان نفس؟

مرده‌ام

و نفس

دست از سرم نمی‌دارد

آه

چه دشواری ناموزونی!