برشی از کتابی

درمان ناپذیران را دوایى نیست. زرتشت چنین مى‌آموزاند. پس باید که از زندگى بکوچید.

امّا سرودنِ پایانى بیتِ هر قصیده، بسى دشوارتر از سرودن ابیاتى جدید است وکرانه‌هاى دریاى زندگى‌را بازشناساندن، جسارت‌بیشترى مى‌خواهد تا ماندن در آن. این را شاعران مى‌دانند و طبیبان نیز از آن غافل نیستند.

 

چنین‌گفت زرتشت/ نیچه

ما و عشق

ما هنگامی که عاشق می‌شویم، دوست داریم ضعف‌هایمان پنهان بماند. البته نه به خاطر تکبر، بلکه به خاطر اینکه معشوق رنج نبرد.

آن کس که عاشق است می‌خواهد شبیه خدا باشد. البته این هم از روی تکبر نیست.

 

حکمت شادان/نیچه

زاهدانه

زاهدانه‌ترین حرفی که شنیده‌ام:

"در عشق حقیقی روح است که تن را در آغوش می‌گیرد."

 

فریدریش نیچه/ فراسوی نیک و بد

رنج و والایی

با رنج عمیق درونی آدمی از دیگران جدا می شود و والا می شود.

 

 فردریش نیچه

جوهره‌ی حرکت و کار

در فطرت بشری این جوهره را به ودیعت گذاشتته‌اند 

تا موجودی بیافریند که برتر از ما باشد

و این همان غریزه‌ی حرکت و کار است.

 

چنین گفت زرتشت/ نیچه