ماهتابی! تو بتاب...
سَرترین ناهیدی
روشنی بخش... به شب‌های گُمم.
جانِ من! خورشیدم!
نور ده... تاریکم
بده گرما به نفس‌های پر از رخوت و آه
قلبمی! خوب بتپ...
گردشی خون برسان این بدن چوبین را
نفسی! جاری باش...
بوزان اکسیژن
بدَمان سایه‌ی یک زندگی زیبا را
و خروشی انداز
به همه جزءِ وجود
ای صمیمی‌تر از اندیشه‌ی "برف"
این
نگارین مهتاب!
کسی که شجاعت را با تفکر در هم بیامیزد، در هیچ کاری شکست نمی‌خورد.
«امانوئل ـ کانت»
هی نشستم تا بیایی، آمدی بی درد سر
درد سر را سایه کردی، موج شب را بی‌سحر
قلب احساسم شکفت از دیدنت آرامِ من!
دست تو در قلب من کوبیده آثار دگر
مهربان دیدم تو را ای آشنای دیر پا
بهترین هستی برایم تا همیشه، یک نفر!
خیر تو مهرِ زمانم شد، تو این سان بسته‌ای،
مهر من را بر خودت، همراهِ دردی بی‌خبر
زندگی را بنده بودم، خاطرم در بندها
کردی آرامم! تمام بنده‌ها را دربه‌در
موج افکارم تمامی از تو؟ ای هیهات! من-
تا شلوغ زنده‌ها باشد، به شورم! در شرر!
تمامى کارهاى بزرگ و اندیشه‌هاى والا آغازى ریشخندآمیز دارند. آثار بزرگ اغلب در خم یک کوچه، یا هیاهوى یک رستوران زاده مى‌شوند.
آلبر کامو
