شب‌ها

شب‌ها
که ستاره‌ها خوابند و انسانها بیدار
تو چگونه‌ای؟
چون غنوده‌ای بی‌بخار
یا سروده‌ای در تب یار؟
هست تا تو
بسیار بسیار...

 

اسوه

یک عمر دویدیم که عالی بشویم
هم‌رتبه‌ی انسان خیالی بشویم
دیدیم و‌ شنیدیم و رسیدیم و نبود
یک اسوه که چون او متعالی بشویم

اسم تو

اسمت به زبانم قدحی شعرِ برین است
بی‌قافیه و رسم ادا، خوب‌ترین است
منظومه‌ی اشعار تمام شعرا هیچ ندارد
آن‌جا که بیان از سخنی نغز و بهین است

 

شناسنامه‌ی پاییز

نامت را
چه کسی تراشید
این‌گونه زیبا
بر پیکره‌ی انبوه حروف؟
نامت
شناسنامه‌ی پاییز من است!

عاشقانه

همیشه هست

کسی که تو را

بی‌هیچ برهان قاطعی

نفس بکشد

دوست بدارد

و بیندیشد!