شعله‌ی شب

شب 

شعله برافروخت 

و روز

در فلق چشم به راه

تا هبوطی زتن چشمه‌ی آن نور آید

 

 

آستین تو

خورشید بی‌تردید از آستین جامه‌ی تو طلوع می‌کند
که این چنین گرم و نوازش‌بخش است
خورشید و همه‌ی جهان
به گِردت
که نبودت تاریکی محض دنیای رسواست!