گاه آرایه‌ها فرو مى‌ریزند. از خواب برخاستن، تراموا سوار شدن، چهار ساعت کار در دفتر یا کارخانه، غذا، خواب، دوشنبه، سه‌شنبه، چهارشنبه، پنج‌شنبه، جمعه، شنبه. زندگى همواره به همین گونه مى‌گذرد و تنها یک روز است که «چرا» خود مى‌نمایاند ! و همه چیز در خستگى آغشته به حیرت آغاز مى‌شود، و «آغاز» که واژه‌یى مهم است...
برشی از کتابِ؛ افسانه‌ی سیزیف
آلبر کامو
تمامى کارهاى بزرگ و اندیشه‌هاى والا آغازى ریشخندآمیز دارند. آثار بزرگ اغلب در خم یک کوچه، یا هیاهوى یک رستوران زاده مى‌شوند.
آلبر کامو
خود را کشتن نیز همانند آنچه در نمایش‌نامه‌هاى هیجان‌آور رخ مى‌دهد گونه‌یى اعتراف است. اعتراف به اینکه از زندگى عقب افتاده‌ایم و یا آن را نمى‌فهمیم.
آلبر کامو
انسان به همان میزان به وسیله‌ى نقش‌آفرینى‌هایش شناخته مى‌شود که به وسیله تمایلات قلبى و صادقانه‌اش.
آلبرکامو/افسانه سیزیف
