شاخ و درخت

چشم‌ها را بگشا
غم سنگین مرا نیک ببین
شاخی این‌جا از درد
از غم دوری یک دار درخت
زیر آوار تپش ها مانده
و صدای نبضش
کم و آهسته و کند
نالشی می‌ماند
که سزاوار سکوتی ابدی‌ست
درد در گستره‌ی خویش فرو افتاده
و فقط نالش و بی‌تابی و آه
قد برافراشته است. 
زیر این وسعت اندوه
دلم می‌ریزد
و توان کم دارم
تو مهیای سفر رفتنی و،
اشک من
کاسه‌ی آبی‌ست به درگاه قدت
من خودم
تشنه به دیدار کمی پرهیزم
از سفر لبریزم
شاخم و ترکه‌ی شلاق
به دست مردی
بر سر و صورت یک طفل نوآموز
که غم‌ها دارد. 
به خودم می‌پیچم
و فقط
مادر سرسبز درخت
منزل و مقصد و ماوای من است
و چه از من دور است
سایه‌اش،
بال و پرش،
شاخ و برگ سخنش.
 

دل تنگ

تو همان خاطره‌ی خوشبختی

و من آن افسرده

که فقط چشم

به انبوه حضورت دارم

این همه

در دلم، از من دوری

تو چرا انبوهی

که دلم کم باشد،

جای انبوه تو اَش!

و فقط تنگ شود

تنگ

به اندازه‌ی اندوه خودش!

 

 

دلتنگ انبوه

در یاد اندوه توام، دلداده‌ی من
دیوانه‌ی روی توام، افسانه‌ی من
هر لحظه در من می‌دود آهی سبکسار
دلتنگ انبوه توام دردانه‌ی من

اندوه فسرده

ای کاش به لبخند عزیزی بنوازی
اندوه فسرده به تن خامی جان‌ها

انگاره‌ی اندوه

درد
انگاره‌ی اندوه زمانهای نخوانده
آتش به قدومت