با گریه آغازیدیم
و در سکوت به پایان رساندیم
ماهیت آنچه گریه را امضای توافقش دانستند همان بود
درد...
و دارویش
گریستن!
می‌دانستیم لابد
چرا که در فراق و ناکامی و درد،
شادی‌هایی دیدیم و آفریدیم؛ کوتاه!
اینجا غربت نوع انسان بود
گریه داشت...
و هرچه به این سو نزدیک‌تر شدیم،
سکوت
فراگیرتر شد
تا آنکه سنگین شد
و فرو نشست...
مرگ
مُهر خاموشی می‌پسندید!
اگر مشتاقی که از آن
بیشتر بدانی،
پس سکوتم را
خوب‌تر ترجمه کن!
...بر مزاری بنویسید...
باید به سکوت بروم
به انزوایی تا ته بودن
تا روزی که نباشم
تا روزی
که فراموش شود
بودن‌هایی
که در انتظارت گذشت
در فضای ابریِ بود
در سکوت سُربیِ دود
در گلوگاه شکسته‌ی تند
در شام‌های نخفته‌ی تلخ
در درد
در تلاطم ماتم و طرد
ناگاه
خیمه برمی‌دارد حضور
و آنگاه،
شکسته می‌دارد بلوغ
رهانده می‌شود
پیکر
از چاره‌ی یوغ
و همیشگی
و همارگی
نبودن و نیستن
و تمام! هستی و بود!
انگار
هرگز کسی نبود!
زندگی هر چه تو را بیشتر
در بحر خود فرو می‌برد
دهشتناک‌تر می‌شود
و سکوت
همان دانستنی‌هایی است
که کودکان هنوز
به آن دست نیازیده‌اند
زندگی مرموز است
و هر چه هوشیارانه‌تر بکاوی‌اش
ترجیحت را به خموشی بیشتر می‌کند
من گمان می‌کنم که مرگ
همان سکوت ابدی‌است
در لحظه‌ای که جان
تاب این همه فهم را نمی‌آرد
پیران خموش
و کودکان پرهیاهو این را می‌گویند
می‌شنوی؟
