درد

تو مرا کشتی و از درد نکردی معذور

مرا و تو را

 تا عشق مرا هست و تو را هست
زمین سنگین باد

آسمان رنگین باد

و طرب در دل بیچاره ی داد

تا ابد در چین باد

 

سکوتت

سر بر نمی‌آوری؟
سکوتی نمی‌فزایی؟

 

عادت هر روزه

دوستت دارم و این عادت هر روزه‌ام است
که به سویت بدوم با افکار
که به سمتت بخزم با اشعار
که برایت همه تن جام شوم در تن پوشیده‌ی شعر

 

لبخند تو

ای که لبخند تو هستی به لبی خام فروخت
تا کجا هستی تکراری تک دانه‌ی من خواهی بود؟