آخرین احساس

چشمهایت غزل است
گوش و ابروها، رباعی‌های من
دستهایت را چو بیت مثنوی موزون نما
آخرین احساس در ابیات رویاهای من

ای خوب

ای خوب

به سرگشتگی حال من آگاهی؟

نه!

بر فروماندگی جان من آگاهی؟

نه!

بر ستم‌پیشگی دست توانای خودت

بر فرو رفتگی حس به غوغای خودت

بر تمام حرکات دلِ چون بید مَنَت

بر غروب همه لبخند من آگاهی؟

نه!

 

حرفهای نگفته‌ات

در شکوه حرفهای نگفته‌ات
غنچه می‌شکفد
گل، عطر می‌پراکند
زندگی

سرمستی می‌شنود
و دنیا
به تماشای رازهای نگفته می‌رسد
خیره‌ام به آن‌چه نگفته‌ای!

وصال فرداها

ما 

در وصال فرداها 

چه می جوییم

جز 

اشتیاق تنش

جز

تندرستی درد

جز 

انگاره ی صلح

 

تابستان 98

فقط خاموش بودن

فقط خاموش بودن
فقط لب را گزیدن
فقط در پیچک‌ خاموشی یک‌ رود پیچیدن
فقط احساس را خوردن
فقط آماس را دیدن
فقط فصل زمستان و
بهار خواب را چیدن،
تو را از وهم این گستاخی مرموز می‌راند.
تو را تنها
به تنهایی رمیدن
کوچ کردن،
تو‌ را تنها توانایی چکاندن
در حضور محض بیداری
تو را تنها تولد کردن درد درون
از غصه می‌کاهد
تو خود را درد می‌دانی
و این خیزش
قیام انقلاب غصه‌‌های در ورا خفته است
صدای التهاب چرکهای در گلو سفته است
بزایان درد را بهتر
بمیران مرگ را بهتر
ببخشا شورش این آشنا را
در رگ خواب جهان کمتر
تو خود را نیک، می‌دانی
و این دانایی‌ات

درد درون را می‌کند درمان
به تنهایی
به تنهایی