لبخندی بهشتی

دلفریبی
جانِ جانی

همزبانی
خانمانی
بوی لبخندی بهشتی می‌دهی!

اندوه فسرده

ای کاش به لبخند عزیزی بنوازی
اندوه فسرده به تن خامی جان‌ها

شکیب

چون شب شکیب دیدمت 

چون شعر لطیف

سخت و سها

شنیدم کسی می‌گفت
آن‌قدر کوشیدم که «انسان» شوم‌
بیاموزم
بیندیشم
بیفروزم...
و وقتی چنین شدم
از دیگران رمیدم
و آن‌گاه
به انزوا رفتم

آموزگارم گفته بود
دیدم را گسترش دهم و دیده‌ را فرو بندم
در جمع باشم و تنها
در میان و فارغ
کوچیده و وامانده
بی‌نگاه به دستان کوتاه و بلند
و داستان‌های بی‌مایه و رنگ
شگفت! که سخت بود و سها

و بشر 
تنهاترین است، در ذات خود!
لا ادراک...

 

هیچت

دنبال تو می‌گردم و هیچت خبری نیست

ای خاطره‌ی بیست