اندیشه

تو آنی هستی، که می‌اندیشی!
آن‌‌چه بر جاریِ اندام گِل‌سانت نمود می‌یابد،  هویتت می‌شود، شخصیتت را می‌پردازد و هستِ تو را در برابر دیگران نمودار می‌شود،

فراقت را

 

فراقت را
اندیشه به آغوش کشید
تا
دل در مغاک خونین خود 
خوش باشد.

بی تو مگر 
ممکن است،
زنده بودن 
شاد ماندن!