درمان ناپذیران را دوایى نیست. زرتشت چنین مى‌آموزاند. پس باید که از زندگى بکوچید.
امّا سرودنِ پایانى بیتِ هر قصیده، بسى دشوارتر از سرودن ابیاتى جدید است وکرانه‌هاى دریاى زندگى‌را بازشناساندن، جسارت‌بیشترى مى‌خواهد تا ماندن در آن. این را شاعران مى‌دانند و طبیبان نیز از آن غافل نیستند.
چنین‌گفت زرتشت/ نیچه
قطعه اندیشه‌ای از رابین شارما
کلمه‌ی ساده‌ای وجود دارد که به نظر می‌رسد تمامی معانی زندگی را در خود خلاصه کرده است:
تو که نمی توانی زندگی ات را بر اساس خواسته‌ی دیگران بسازی. باید صلاح خودت را در نظر بگیری. حتی اگر کسانی را که دوستشان داری برنجاند.
عشق به دیگری ضرورت نیست، حادثه است
عشق به وطن، ضرورت است نه حادثه
و عشق به خدا، ترکیبی است از ضرورت و حادثه.
...........
سن، مشکل عشق نیست. زمان نمی‌تواند بلور اصل را کدر کند، مگر آن که تو پیوسته برق انداختنِ آن را از یاد برده باشی.
...........
عشق، یعنی پویش ناب دائمی، به سراغ خستگان روح نمی‌آید.
خسته‌دل نباش محبوب خوب آذری من!
..........
گاه آرایه‌ها فرو مى‌ریزند. از خواب برخاستن، تراموا سوار شدن، چهار ساعت کار در دفتر یا کارخانه، غذا، خواب، دوشنبه، سه‌شنبه، چهارشنبه، پنج‌شنبه، جمعه، شنبه. زندگى همواره به همین گونه مى‌گذرد و تنها یک روز است که «چرا» خود مى‌نمایاند ! و همه چیز در خستگى آغشته به حیرت آغاز مى‌شود، و «آغاز» که واژه‌یى مهم است...
برشی از کتابِ؛ افسانه‌ی سیزیف
آلبر کامو
