موی تو

مو؟
شگفتِ شانه‌ها!
آسمانِ شاعرانه‌ها
لب؟
ترانه‌ها
لعبت شکوه ماه پاره‌ها

تندیس ویران

تهران و ایرانم تویی

تندیس ویرانم تویی

هم اصفهانی هم بمی

هم باشکوهی هم غمی

در دیده‌ام این سانه‌ها!

 

رنگ پاییز

آه، رنگ پاییز

چطور این همه عشق،

ز آغوش پراکندی تو؟

من زنم

و به این بار پر از رنگ تو، حساسم من!

مادر عشق چرا

حمل این بارِ پر از حس لطیف،

حمل این عشق

به کام تو سپرد!

بارداری تو به عشقی آبی

و به قلبی به تماشاییِ سرخ

و به آغوشی زرد

و به رنگی پر احساس

پر از عاطفه‌ی انسانی.

تو سلامم برسان

به همان عشق فرو رفته به آغوش نسیم

و بگو

فصل پاییز رسید

و دلم

تنگ‌تر از تابستان

به هوای تو

هواداری احساس زمین را انگیخت!