هم‌وزن تمام دلها

 

عشق دریای تقدس‌ها بود
خالی از خار ریا
تهی از هر چه پلشتی، زشتی
و سراسر احساس
و سراسر پاکی

عشق در قاعده‌ی سلسله‌ها جاری نیست
و طرفدار وفاداری نیست
عشق لبریز به هم بافتن است
و تمنایِ تمنای به هم ساختن است

عشق در جرعه‌ی لب‌ها جاری‌ست
و به همراه غمش، در تنِ شب‌ها ساری‌ست
آخرین کوچه‌ی مهر،
آخرین خانه‌ی ماه،
در دل شهر ثریا؛ ساقی‌ست.
عشق هم‌وزن تمام دل‌هاست
و درون تن یک کوزه‌ی خاکی، باقی‌ست!

 

 

میهن

میهن ای خسبیده در اندوه و درد
ای سراسر مرگ سرد!
کاش برخیزی و زیبا بینمت
خرّم و مینا و مانا بینمت
خسته‌ای، درمانده‌ای مانند رعد،
کاش چون شیری توانا بینمت!