میهن

میهن ای خسبیده در اندوه و درد
ای سراسر مرگ سرد!
کاش برخیزی و زیبا بینمت
خرّم و مینا و مانا بینمت
خسته‌ای، درمانده‌ای مانند رعد،
کاش چون شیری توانا بینمت!

کاش
بر بالین بیمارت طبیبی داشتیم
ابن‌سینا، رازی و مرد حکیمی داشتیم

کاش، چشمهایم!
چشمه‌هایت این‌ همه خاکی نبود
رودهایت رنگ خرخاکی نبود
زخمهایت کی چنین چرکین شدند؟
خواب‌هایت کی چنان سنگین شدند؟
کاویانت کی درفش انداختند؟
رُستمانت کی به دشمن باختند؟

آه بیمارم بگو امید هست
یک نفس راهی بده تا آن که رَست
ما تو را دنیا و دانا دیده‌ایم
خانه‌ی محبوب و مانا دیده‌ایم
خواهشا برخیز جامی جان بده
مردمان هستند؛ آبی، نان بده
ای فدای بودنت جان همه
جان به این سامان و این ایران بده!