رستم و لیلا

من درد بودم، دَم شدم

مشعوف با آدم شدم

لیلا بُدم، رستم شدم

با این تراوش‌های تو

 

 

میهن

میهن ای خسبیده در اندوه و درد
ای سراسر مرگ سرد!
کاش برخیزی و زیبا بینمت
خرّم و مینا و مانا بینمت
خسته‌ای، درمانده‌ای مانند رعد،
کاش چون شیری توانا بینمت!

ایران ما

ما نگین سرخ جاودانه‌ایم
در ترانه‌های خوش‌نمای شوش
در شکوه کوه‌های بی‌ستون

در نگار دست‌های داریوش