شاخ و درخت

چشم‌ها را بگشا
غم سنگین مرا نیک ببین
شاخی این‌جا از درد
از غم دوری یک دار درخت
زیر آوار تپش ها مانده
و صدای نبضش
کم و آهسته و کند
نالشی می‌ماند
که سزاوار سکوتی ابدی‌ست
درد در گستره‌ی خویش فرو افتاده
و فقط نالش و بی‌تابی و آه
قد برافراشته است. 
زیر این وسعت اندوه
دلم می‌ریزد
و توان کم دارم
تو مهیای سفر رفتنی و،
اشک من
کاسه‌ی آبی‌ست به درگاه قدت
من خودم
تشنه به دیدار کمی پرهیزم
از سفر لبریزم
شاخم و ترکه‌ی شلاق
به دست مردی
بر سر و صورت یک طفل نوآموز
که غم‌ها دارد. 
به خودم می‌پیچم
و فقط
مادر سرسبز درخت
منزل و مقصد و ماوای من است
و چه از من دور است
سایه‌اش،
بال و پرش،
شاخ و برگ سخنش.
 

تولد تو

از رنج من

تو متولد می‌شوی

از مهر من 

تو پر می‌گیری

از عشق من

تو جان می‌پرورانی

من تو را

از پس دردها

زندگی می‌دهم

هر بار

هر بار

 

مرگ با نفس

دیگر بدون تو

هیچ کاری نخواهم داشت

به هیچ پیکاری برنخواهم خاست

دیگر

 در گلوی هیچ سپیداری نخواهم لغزید

و از سبوی هیچ سازی

نخواهم سُرید

مرگ را دیده‌ای در جولان نفس؟

مرده‌ام

و نفس

دست از سرم نمی‌دارد

آه

چه دشواری ناموزونی!

 

رستم و لیلا

من درد بودم، دَم شدم

مشعوف با آدم شدم

لیلا بُدم، رستم شدم

با این تراوش‌های تو

 

 

چه دردها

چه دردها که من
در غیاب روزهای با تو بودنم
کشیده‌ام
چه شام‌ها که من
در کنار جام‌های بی‌تو بودنم
خمیده‌ام
چه موی‌ها که من

سپیده‌ام
چه شام‌ها
چه شورها
چه دام‌ها
چه تورها
که من برای با تو بودنم

تنیده‌ام
چه دردها که من

رهانده‌ام
چه چشم‌ها که من

خمانده‌ام
چه خواب‌ها که من

رمانده‌ام
چه عشق‌ها که من
برای تو
برای بودنت

و بودنت

و بودنت
سپند کرده‌ام
چه آه‌ها

که من نژند کرده‌ام!