در خاطرم ای خاطره‌ی خوب!... بمانی
در چشم من ای هستیِ محبوب!... بمانی
بسیار تو را خواهم و بسیار تو را، تو...
بر کنج دلم، چشمه‌ی آشوب!... بمانی
تو خوش‌قدمی، بار غمی، نور بتابان
من بی‌خبرم از تو که محجوب بمانی
در خاطر فردای سپیدار تو هستی
در باطن گل، پیکر دانوب!... بمانی
هر روز بهشت تازه‌ای می‌آری
در خانه‌ی دل ستاره‌ای می‌کاری
انگار بهاری‌ست که در پاییزش،
از چشم خودت شکوفه‌ای می‌باری
عشق دریای تقدس‌ها بود
خالی از خار ریا
تهی از هر چه پلشتی، زشتی
و سراسر احساس
و سراسر پاکی
عشق در قاعده‌ی سلسله‌ها جاری نیست
و طرفدار وفاداری نیست
عشق لبریز به هم بافتن است
و تمنایِ تمنای به هم ساختن است
عشق در جرعه‌ی لب‌ها جاری‌ست
و به همراه غمش، در تنِ شب‌ها ساری‌ست
آخرین کوچه‌ی مهر،
آخرین خانه‌ی ماه،
در دل شهر ثریا؛ ساقی‌ست.
عشق هم‌وزن تمام دل‌هاست
و درون تن یک کوزه‌ی خاکی، باقی‌ست!
من در دل عشق تو نهانی خفتم
در سایه‌ی فکر جاودانی خفتم
آن روز که تو قبله شدی در پیشم
در کاوش راز زندگانی خفتم
دریا تویی و موج جدا مانده دل من
پروانه‌ی در پیله‌ی درمانده، دل من
موتسارت تویی بتهوونی، واگنر رویا
بسیاریِ آهنگ رهاننده، دل من
در چشم منی، اشک منی، قامت والا
سرسخت ز احساس تو دل‌کنده، دل من
فردای تو در پوشش رویای کتابی،
پیچیده به اوراق پراکنده دل من
بسیار رها در دل شب تا که بیابد،
یک خاطر توفنده و نالنده دل من
