صبح امروز
دلم لحظه‌ای از عشق تهی شد وَ رمید
پشت من خالی شد
و دو دستم لرزید
آه ای روشنی چشم نسیم،
کوچه در کوچه به همراه بهار،
قاصد صبح سپید،
عطر خود را برسان دست به دست
تا بپیچد به تن پاک نگار
تا بگیرم خبر از قامتِ هر روزِ بهار
عطر لبخند پراکنده کن و شهر به شهر
برسان تا دیدار!
آه، رنگ پاییز
چطور این همه عشق،
ز آغوش پراکندی تو؟
من زنم
و به این بار پر از رنگ تو، حساسم من!
مادر عشق چرا
حمل این بارِ پر از حس لطیف،
حمل این عشق
به کام تو سپرد!
بارداری تو به عشقی آبی
و به قلبی به تماشاییِ سرخ
و به آغوشی زرد
و به رنگی پر احساس
پر از عاطفه‌ی انسانی.
تو سلامم برسان
به همان عشق فرو رفته به آغوش نسیم
و بگو
فصل پاییز رسید
و دلم
تنگ‌تر از تابستان
به هوای تو
هواداری احساس زمین را انگیخت!
بخواب،
در آرامشِ تاریکِ جاوید!
تو را خواب
به دیار رویاها می‌برد
به جامه‌ی ستاره‌های سپید صبح
بخواب!
بی‌خبری
خاصیت معجزه‌گون خواب است
خودِ معجزه است خواب، خوابت!
خوب بخواب خوبِ من، خواب من!
شکر که فرصت عشق ورزیدن دادی
همراه پرندگان پریدن دادی
در حسرت یک نگاهِ فارغ ماندم
آن روز که ذوق غم کشیدن دادی
