چو بیایی

رستم و لیلا

من درد بودم، دَم شدم

مشعوف با آدم شدم

لیلا بُدم، رستم شدم

با این تراوش‌های تو

 

 

سروش

لبریز نوشم کرده‌ای

بر خود خروشم کرده‌ای

هم جامه دادی هم جفا

هم درس ایمان و وفا

ای نازنین دلدارها!

من بی تو

من بی تو هم جان می‌دهم

در عشق، ایمان می‌دهم

پس با مَنَت باش و ببین

چون؟ جان به قربان می‌دهم

ای بهترین مقدارها!

 

 

آخرین احساس

چشمهایت غزل است
گوش و ابروها، رباعی‌های من
دستهایت را چو بیت مثنوی موزون نما
آخرین احساس در ابیات رویاهای من