رنج و والایی

با رنج عمیق درونی آدمی از دیگران جدا می شود و والا می شود.

 

 فردریش نیچه

چنین گفت زرتشت

من «جانِ با وجدانم» و در فکر و اندیشه، استوارتر و سخت‌گیرتر از من، فقط آموزگارم، زرتشت است.

از او آموخته‌ام که نادانستن بهتر، تا نیمه دانستن و آن خوشتر که آدمى با اندیشه خود دیوانه باشد تا در نگاهِ مردم فرزانه.

من رو به سوى ژرفناها دارم، گو تنگ باش یا فراخ، مرداب باش یا آسمان. از زمین کفِ دستى مرا بس، اگر خشک باشد و سزاوار گام نهادن.

وجدان راستین به بزرگى و کوچکىِ دانش نمى‌اندیشد.