درمان ناپذیران را دوایى نیست. زرتشت چنین مى‌آموزاند. پس باید که از زندگى بکوچید.
امّا سرودنِ پایانى بیتِ هر قصیده، بسى دشوارتر از سرودن ابیاتى جدید است وکرانه‌هاى دریاى زندگى‌را بازشناساندن، جسارت‌بیشترى مى‌خواهد تا ماندن در آن. این را شاعران مى‌دانند و طبیبان نیز از آن غافل نیستند.
چنین‌گفت زرتشت/ نیچه
و زرتشت خطاب به مردم چنین گفت:
......
دردا!... زمانی فرا می‌رسد که انسان دیگر تیر اشتیاق خویش را فراتر از انسان نیفکند و زه کمانش خروشیدن را از یاد ببرد!
......
دردا! زمانی فرا می‌رسد که انسان دیگر هیچ ستاره‌ای به دنیا نخواهد آورد. دردا! زمانِ خوارترین انسان فرا خواهد رسید که دیگر قادر به خوارداشت خویش نیست!
بنگرید! من واپسین انسان را به شما نشان می‌دهم.
عشق چیست؟ آفرینش چیست؟ اشتیاق چیست؟ ستاره چیست؟
انسان واپسین چنین می‌پرسد و چشمک می‌زند.
بدین‌سان زمین کوچک شده و انسان واپسین که همه چیز را کوچک کرده، بر آن می‌جهد. نسل او همچون کک‌های خاکی نابودشدنی است.
انسانِ واپسین درازترین عمر را دارد.
انسان‌های واپسین می‌گویند: "نیک‌بختی را ما برساختیم" و چشمک می‌زنند.
برشی از کتاب؛ معنای تفکر چیست؟
اثر مارتین هایدگر
ترجمه‌ی فرهاد سلمانیان
من «جانِ با وجدانم» و در فکر و اندیشه، استوارتر و سخت‌گیرتر از من، فقط آموزگارم، زرتشت است.
از او آموخته‌ام که نادانستن بهتر، تا نیمه دانستن و آن خوشتر که آدمى با اندیشه خود دیوانه باشد تا در نگاهِ مردم فرزانه.
من رو به سوى ژرفناها دارم، گو تنگ باش یا فراخ، مرداب باش یا آسمان. از زمین کفِ دستى مرا بس، اگر خشک باشد و سزاوار گام نهادن.
وجدان راستین به بزرگى و کوچکىِ دانش نمى‌اندیشد.
در فطرت بشری این جوهره را به ودیعت گذاشتته‌اند
