azabis

بهین من با تماشایت

صدایت می‌زنم صبح است، برخیز و مهیا شو

جوابم می‌دهی باشد؛ خودت باش و تماشا شو

بهین، رویت! بهین، جانت! بهین، من با تماشایت

بهین لبخندهای تو، بهین ترفندهای تو، خودت باش و تماشا شو!

دل تنگ

تو همان خاطره‌ی خوشبختی

و من آن افسرده

که فقط چشم

به انبوه حضورت دارم

این همه

در دلم، از من دوری

تو چرا انبوهی

که دلم کم باشد،

جای انبوه تو اَش!

و فقط تنگ شود

تنگ

به اندازه‌ی اندوه خودش!

 

 

رنگ پاییز

آه، رنگ پاییز

چطور این همه عشق،

ز آغوش پراکندی تو؟

من زنم

و به این بار پر از رنگ تو، حساسم من!

مادر عشق چرا

حمل این بارِ پر از حس لطیف،

حمل این عشق

به کام تو سپرد!

بارداری تو به عشقی آبی

و به قلبی به تماشاییِ سرخ

و به آغوشی زرد

و به رنگی پر احساس

پر از عاطفه‌ی انسانی.

تو سلامم برسان

به همان عشق فرو رفته به آغوش نسیم

و بگو

فصل پاییز رسید

و دلم

تنگ‌تر از تابستان

به هوای تو

هواداری احساس زمین را انگیخت!

 

 

 

سیب نگاهت

به تو می‌اندیشم

و به آن

سیب نگاهی

که مرا جاذبه کرد

و جهان

از همان سیب به قانون جهالت خندید.

"نیوتن"وار

به آن سیب و

به آن قاعده‌ی جذب تو می‌اندیشم!