فقط خاموش بودن

فقط خاموش بودن
فقط لب را گزیدن
فقط در پیچک‌ خاموشی یک‌ رود پیچیدن
فقط احساس را خوردن
فقط آماس را دیدن
فقط فصل زمستان و
بهار خواب را چیدن،
تو را از وهم این گستاخی مرموز می‌راند.
تو را تنها
به تنهایی رمیدن
کوچ کردن،
تو‌ را تنها توانایی چکاندن
در حضور محض بیداری
تو را تنها تولد کردن درد درون
از غصه می‌کاهد
تو خود را درد می‌دانی
و این خیزش
قیام انقلاب غصه‌‌های در ورا خفته است
صدای التهاب چرکهای در گلو سفته است
بزایان درد را بهتر
بمیران مرگ را بهتر
ببخشا شورش این آشنا را
در رگ خواب جهان کمتر
تو خود را نیک، می‌دانی
و این دانایی‌ات

درد درون را می‌کند درمان
به تنهایی
به تنهایی

باران

ببار باران
بی‌وقفه و تند
بِرَمان پلشتی خوک‌ها را از جولانگاه پروازدانان
و بشوران
گله‌های بی‌رمق کاهلی را
از چمنزار رقاصان
 بیفزا

باخبرم کن

یک روز اگر حال دلت خوب شود باخبرم کن
مشتاق به همسایه‌ و محبوب شود باخبرم کن

 

سرما نشود درد تنت در دل شب‌ها
شومینه‌ که بی‌چوب شود باخبرم کن

 

انگور زمستانی امسال که بردی
گر خواست که مشروب شود با خبرم کن

 

هر حس خودآگاه درونت که خبر کرد
رخصت نده سرکوب شود باخبرم کن

 

هر تازه کسی خواست به سمت تو بیاید
نگذار که مجذوب شود با خبرم کن

آستین تو

خورشید بی‌تردید از آستین جامه‌ی تو طلوع می‌کند
که این چنین گرم و نوازش‌بخش است
خورشید و همه‌ی جهان
به گِردت
که نبودت تاریکی محض دنیای رسواست!