کدام

کدام شب تو را در آغوش احساسی مأوا داد
که از سهم زمانه ی من چنین کوتاهی
کدام روز تو را ربود؟
کدام سینه تو را در بزم عاشقانه‌ی بی‌قراری
به خود فشرد
که بی‌تکرار رمیدی
و‌ نماندی تا برسم
نشنودی تا بیاغازم
نغنودی تا بیارامم

چه بدانم!

شاید
پیکره‌ی سردآغوشی
تو را
چنین آشوبناک
در بستر صبور خویش
خاموشی داد
ای داد!

صدایت را

صدایت را می‌شنوم
غوغایی دارد
از قلب می‌رسد
بر قلب می‌بارد
سنگین
سُربین

 

شرح اندوه

شرح اندوه من از
قصه برون است، بیا...

تغییر

بپذیریم که تغییر فقط

فرصت نیکی‌ است که گر دست دهد،

گرمی دست طراوت‌بخشش

خانه‌ی زندگی‌ات را بتکاند به نوا
دست را
تو به تغییر بده، گرم و گرام
تا به تقدیر تو چالش نشود نومیدی

 

می‌روی

می‌روی؟
من که باید خویش را
رویِ در تشویش را
از وجود و بودن و هستی فراموشی دهم!