عشق دریای تقدسها بود
خالی از خار ریا
تهی از هر چه پلشتی، زشتی
و سراسر احساس
و سراسر پاکی
عشق در قاعدهی سلسلهها جاری نیست
و طرفدار وفاداری نیست
عشق لبریز به هم بافتن است
و تمنایِ تمنای به هم ساختن است
عشق در جرعهی لبها جاریست
و به همراه غمش، در تنِ شبها ساریست
آخرین کوچهی مهر،
آخرین خانهی ماه،
در دل شهر ثریا؛ ساقیست.
عشق هموزن تمام دلهاست
و درون تن یک کوزهی خاکی، باقیست!
دریا تویی و موج جدا مانده دل من
پروانهی در پیلهی درمانده، دل من
موتسارت تویی بتهوونی، واگنر رویا
بسیاریِ آهنگ رهاننده، دل من
در چشم منی، اشک منی، قامت والا
سرسخت ز احساس تو دلکنده، دل من
فردای تو در پوشش رویای کتابی،
پیچیده به اوراق پراکنده دل من
بسیار رها در دل شب تا که بیابد،
یک خاطر توفنده و نالنده دل من
بهترین بودِ جهانی، تو بمان
بهتر از بودن مایی تو بمان
فصل سرد است تمام، عاقبت ای ماه بلند!
بهترین فصل خدادادِ خدایی تو بمان!
بنشین نزد دل و قافیهها را بشمار
دست برگیر، همه حاشیهها را بشمار
بنشین در دل بیمار شبی آهنگین
زنگ بردار همه ثانیهها را بشمار
به صدای نفس خویش بمیران فردی
خواهش چشم و دل داریهها را بشمار
خالق ژرف نگاه دل و دلدار بشو
اشک تبدار شب زاویهها را بشمار
مثل یک باغ در اندیشه ی یک شهر بمان
و صدای همهی راویهها را بشمار
من پریشان تو هستم و در انکار همه
دل به آشوب تو بستم نه به افکار همه
شبپرستی به لب ساحل پیدایی تو
برنشستم به تماشاییِ رفتار همه
همه جا خلوت و هر جا به شلوغیست مدام
همه کس هیچ کساند و تویی آثار همه
فکرها در سر من چرخش منظومهی ماه
ماه خورشید شده، دور به دوّار همه
آری، آری به خدا هست چنین دور سماعی اینجا
خوشترین رقص بینداز تو در کار همه
