سروش

لبریز نوشم کرده‌ای

بر خود خروشم کرده‌ای

هم جامه دادی هم جفا

هم درس ایمان و وفا

ای نازنین دلدارها!

من بی تو

من بی تو هم جان می‌دهم

در عشق، ایمان می‌دهم

پس با مَنَت باش و ببین

چون؟ جان به قربان می‌دهم

ای بهترین مقدارها!

 

 

من بیخودم

من بیخودم از روی خود

از کوی خود، از خوی خود

با من چرا بیهوده‌ای؟

از من چرا ببریده‌ای؟

ای نازنین یار و نگار!

در عیش

در عیش کوش و کام کن

در مهر کوش و رام کن

در صبر کوش و دام کن

با هستی‌ات آرام کن

این یار از خود رسته را

آخرین احساس

چشمهایت غزل است
گوش و ابروها، رباعی‌های من
دستهایت را چو بیت مثنوی موزون نما
آخرین احساس در ابیات رویاهای من