گاه دلتنگی

من اگر شاعر بودم
گاه دلتنگی
شعر می‌فشاندم
به دفتری مرموز

و با خود 
فخر می‌کردم هر روز 
که تو نغز می‌شوی در قلم
و ساری
در روان دفترهای دل‌پریشم

مگر
کجا می‌شود از عشق گفت و تلخی نشنفت
جز در تار موی شگرف دفتر اشعار

 

عطوفت تو

از بستر خویش

بر دامن عطوفت تو جاری‌ام

هر بار

راهم هموار

هر بار

هر بار

شعله‌ی عشق

وقتی که تو از 
کلبه‌ی منتهی به دریاها
بیایی 
با شعله‌ی عشق
کتابها
به اشتیاقت بپرورانم
که دستانت
تا نگاره‌ی صبحی که گفته‌اند،
لبریز دانستن شود
و شب
دلگیر از
نتانستن!
چه هم آوایی  گنگی است با کتابها گفتن!

 

 

انگاره‌ی اندوه

درد
انگاره‌ی اندوه زمانهای نخوانده
آتش به قدومت

 

 

وعده

من تو را
در وعده‌ی روزهایی که نمی‌آیی
جا گذاشته‌ام