پایان و آغاز

من تو را

در ترس‌هایم از دست می‌دهم

و در امیدهایم می‌آفرینم

که تو

پایان و آغازی

بر دردها و آرامم

 

 

امید

در خود فرو باش و خسته رو

کاینجا امید

در پس پرده‌ی هزار 

جامه می‌درد مشتاق

 

پرستش

من تو را می‌پرستم

شاید نه چنان که شاید

آن‌چنان که توانستن باید

 

ورقی از تو

گاه گاهی

دلم می‌گوید

که گدارها وانهم

و دل

سپرده به شبدیز ستاره‌ها

به جست‌وجویت آیم

شاید بیابم

ورقی از تو

با 

خواهشی که به امضا آورده‌ای

و قرارمان باشد؛

کناره‌ی دنج یک اقیانوس کشتی‌پهلو

تا

در شرار گپ و گفت‌مان

غم‌ تمام سال‌ها را 

سینه‌ی شتابان آب

در خود فرو خورَد

و ناب‌تر روزگاری

از کف مروارید بیز خود

ارمغان پیدایی‌مان سازد

کلبه‌ای کافیست

و کتابی 

که ما را 

به ابدیت هوشیار ناپیدا 

اتصال دهد

ما 

معشوقه‌های هنریم

مفتونان تردید روزگارها

کاشفان مشتاق به واکاوی خویش!

 

به ابدیت خیره شو

آنجا که آفرینش

تو را دوباره

از پس تنفس خویش 

زندگی خواهد داد

 

آه می‌ترسم که تو را

باز

در پس غاری دنج

روزگارانی دراز و تلخ

به انتظار باشم

چه در سر دارد زندگی

چه می‌دانم!

 

 

شاعر

 

برای عاشق بودن 
باید شاعر می‌بود
و من نیستم

بی‌ شعر
عشق  می‌گریزد از دیارم
باید
فکری بکنم
سطری بپردازم