بی‌عشق

بی عشق

مگر جربزه‌ی زیستنت هست؟

 

 

کسی که نیست

در من

کسی هست

که نیست!

 

مات تو

من اگر هنرمند بودم
پیکرتراش می‌شدم
و قد تو را 
از مادر سنگ‌های سخت و‌ صبور
می‌زایاندم
چنان که قابله‌ای!
و آن وقت
بت‌پرست می‌شدم
کافر کیش!
از بس که نماز می‌بردم  
بر آن پیکره‌ی خوش‌تراش خویشتن‌ساز
من مات توام
بی‌ شاه و کیش!

 

دوست داشتنت

مرا تاب این حجم از دوست داشتنت نیست
آن را

کجا ببرم
بگو!

 

هبوط

شب
شعله برافروخت
و روز
در فلق چشم به راه
تا هبوطی ز تنِ
چشمه‌ی آن نور آید