میهن

میهن ای خسبیده در اندوه و درد
ای سراسر مرگ سرد!
کاش برخیزی و زیبا بینمت
خرّم و مینا و مانا بینمت
خسته‌ای، درمانده‌ای مانند رعد،
کاش چون شیری توانا بینمت!

تلخ و روا

تلخ است و روا

آن چه 

به پیشانی تقدیر در آید! 

سیطره‌ی تو

خوب است

تو باشی و نباشد

در سیطره‌ی ناز حضورت

خسی از سنگ

شعله‌ی شب

شب 

شعله برافروخت 

و روز

در فلق چشم به راه

تا هبوطی زتن چشمه‌ی آن نور آید

 

 

بگذار

بگذار روان باشم و از خویش گذرها بکنم
دست در دست تواتر بنهم
جهد کنم
در همه حالی!