فقط خاموش بودن

فقط خاموش بودن
فقط لب را گزیدن
فقط در پیچک‌ خاموشی یک‌ رود پیچیدن
فقط احساس را خوردن
فقط آماس را دیدن
فقط فصل زمستان و
بهار خواب را چیدن،
تو را از وهم این گستاخی مرموز می‌راند.
تو را تنها
به تنهایی رمیدن
کوچ کردن،
تو‌ را تنها توانایی چکاندن
در حضور محض بیداری
تو را تنها تولد کردن درد درون
از غصه می‌کاهد
تو خود را درد می‌دانی
و این خیزش
قیام انقلاب غصه‌‌های در ورا خفته است
صدای التهاب چرکهای در گلو سفته است
بزایان درد را بهتر
بمیران مرگ را بهتر
ببخشا شورش این آشنا را
در رگ خواب جهان کمتر
تو خود را نیک، می‌دانی
و این دانایی‌ات

درد درون را می‌کند درمان
به تنهایی
به تنهایی

والاتبار

چه می‌تان کرد
با تو
ای خورشید
داستانِ تا ابد تکرارِ هر روزه
تو تمثال تمام روشنایی‌های‌‌ِ در راه عبوری!
سر راهت
به آتش‌ها‌ی پنهان
در دل سودای خاکی
یک نظر
کوته‌ نگه
بنداز
ای جادوی بیشه!
جامه را اکنون بیفشان
نیست فردایی
که آتش‌ را
توان
میلِ طنین دادن.
ورق امروز برگردان
صبا امروز قاصد کن
چراغ روشنای دل
همین امروز برگیران.
تو ای خورشید
تو ای رخشنده‌ی خندان
تو ای تاب و توان بخشیده و دزدیده و چندان
به کارَت وقع ننهاده!
غرورت را کمی کم کن
نگاهی هم به آدم کن
تو او را طعمه کم‌تر کن
نمیران
دست گیران
خواهشا خورشید
ای والا تبارا

قسم به درد

قسم به گام‌های بی‌وصال
به کوههای بیستون
به راههای بی‌نگار

قسم به فصل‌های گرم و سرد
به دستهای خسته‌ از رد نبرد

قسم به درد
به آسمان بی‌قرار و رنگِ زرد
به دشتهای جامه سبز
به کوههای بی‌پناه و خسته از طواف رعد

که خانه‌‌خانه‌ی پرندگان
که سینه‌‌سینه‌ی تپندگان
که جرعه جرعه از قنوت آشنای این شکندگان
به کوچ کوچه‌های مهر رفته‌اند
به داغ لاله‌های شعر خفته‌اند

قسم به درد...

انسان خردمند

 

برشی از کتاب انسان خردمند

یووال نوح هراری

مترجم: نیک گرگین

 

انواع گونه‌ی انسان 
انسان در آغاز، حدود دو و نیم میلیون سال پیش، در شرق آفریقا از یک نوع میمون قدیمی‌تر به نام اوسترالوپیتکوس'، به معنی میمون جنوبی، به وجود آمد.

سکوت سربی

در فضای ابریِ بود
در سکوت سُربیِ دود
در گلوگاه شکسته‌ی تند
در شام‌های نخفته‌ی تلخ
در درد
در تلاطم ماتم و طرد
ناگاه
خیمه‌ برمی‌دارد حضور
و آنگاه،
شکسته می‌دارد بلوغ
رهانده می‌شود
پیکر
از چاره‌ی یوغ
و همیشگی
و همارگی
نبودن و نیستن
و تمام! هستی و بود!
انگار
هرگز کسی نبود!