تو فقط باش به سرسبزی شاخ
بودنت،
صِرف وجودت، کافیست!
مگر از رویش یکسان بهار
به دل باغ پر از عشوه و راغ
شاخ و برگ تن کوشای درخت
به چه می‌اندیشد؟
بودنت وجهِ چراغی‌ست،
به باغ دلِ دنیاییِ شاخ
و چه از این بهتر!
و از این زیباتر!
چشم دارم به طلوع روزت
و به هر ساعتِ از هر روزت،
که تو در جاری ساعات، قدم می‌داری...
قدمت
هر تپش قلبِ به همراهِ من است
جاری‌ام باش، بتپ!
بهترین خواهش دنیایی باغ
تو روان باش
روان
در دل جاری احساس، خداوندِ دلم!
دلم که برایت شعله می‌شود
آب می‌خورم
به مدرسه می‌روم
لای برگ‌برگ کتاب‌ها پنهان می‌شوم
از درختان عکس می‌گیرم
به گل‌ها هوا می‌دهم
آیینه‌ای روشن می‌کنم
عودی می‌پراکنم
دستی به نوازشِ قلم
بر دفتری می‌کشم
آن‌گاه می‌نشینم
غصه دم می‌کنم
دلهره می‌نوشم
شمع داغان می‌کنم
و با تو
می‌گویم و می‌گویم و می‌گویم
تا آن‌سوی قانون شنیدن
تا همان فراخی نبودن
تا تب هرگز نرسیدن
تا دیوار بلند رد نکردن
تا پایانِ پایانِ آرزو کردن
تو فرورفته به امواج غبار
و من از دور، به دریای دلت می‌نگرم
تو صمیمی‌تر از آنی که غبار
فتنه‌اش با دل من را ببَرَد!
