رستم و لیلا

من درد بودم، دَم شدم

مشعوف با آدم شدم

لیلا بُدم، رستم شدم

با این تراوش‌های تو

 

 

من بی تو

من بی تو هم جان می‌دهم

در عشق، ایمان می‌دهم

پس با مَنَت باش و ببین

چون؟ جان به قربان می‌دهم

ای بهترین مقدارها!

 

 

آخرین احساس

چشمهایت غزل است
گوش و ابروها، رباعی‌های من
دستهایت را چو بیت مثنوی موزون نما
آخرین احساس در ابیات رویاهای من

ای خوب

ای خوب

به سرگشتگی حال من آگاهی؟

نه!

بر فروماندگی جان من آگاهی؟

نه!

بر ستم‌پیشگی دست توانای خودت

بر فرو رفتگی حس به غوغای خودت

بر تمام حرکات دلِ چون بید مَنَت

بر غروب همه لبخند من آگاهی؟

نه!

 

حرفهای نگفته‌ات

در شکوه حرفهای نگفته‌ات
غنچه می‌شکفد
گل، عطر می‌پراکند
زندگی

سرمستی می‌شنود
و دنیا
به تماشای رازهای نگفته می‌رسد
خیره‌ام به آن‌چه نگفته‌ای!