مهمانی غزل

 

زیبایی و جذابی و می‌دانم و می‌دانی و این را به کسی باز نگوییم

هر شب تو دلا، شاه‌‌ رُخا! چای بریز، حرف بزن، قول بده با کسی از لذت این راز نگوییم 

همه‌ی خویشتن من

و من از خویش،

من از عشق،

من از زندگی و رونق و زیبایی و احساس گذشتم،

که تو سامان یابی! 

تو چه می‌دانی!

 

آخ... دلتنگ توام کوچه‌ی مهتابی من!

به خدا دور نشو

به خدا سنگ نزن،

مژه‌ی مشکی اشکان مرا

تو چنان حل شده در ذائقه‌ی ذات منی

که نبودت نه فراق،

که نبودت نه فقط دلتنگی

که همان عینیت نیستی اَست!

و همان اصلیت مُردگی اَست!

 

 

و نبودن...؟

و ندیدن...؟

تو چه می‌دانی چیست!

و چه می‌دانی چیست!

 

تمام اشتیاق من

 

تو کیستی که این‌چنین
مرا به دار می‌‌بری؟
به بند آه می‌کشی
بدون ذره‌ای وداع
یا تکانش جرقه‌ای نگاه!

باغ بغل / غزل

 

بوی تو، می‌رسد هر شب ز بهین باغِ بغل
از تو دارد به گمان شادی‌اش، این باغ بغل

 

هر چه گل کاشت، تو را از دل خود بیرون داد
باغبان در کُمکَش، باز چنین باغ بغل