خستگی‌هایت وبال جان من
چهره‌ات افسانه‌ی خندان من
هر چه غم داری به دست بادها
شادی‌ات احساس بی‌پایان من
در شکوفا کردن دُرّ کلام
تو خودت آیاتی از قرآن من
عشق تو در پویش کامل شدن
بخشی از دنباله‌ی ایمان من
جامه بر پیداییِ جان‌ها شدی
جاودان شو در کنار جان من
تو فقط باش به سرسبزی شاخ
بودنت،
صِرف وجودت، کافیست!
مگر از رویش یکسان بهار
به دل باغ پر از عشوه و راغ
شاخ و برگ تن کوشای درخت
به چه می‌اندیشد؟
بودنت وجهِ چراغی‌ست،
به باغ دلِ دنیاییِ شاخ
و چه از این بهتر!
و از این زیباتر!
چشم دارم به طلوع روزت
و به هر ساعتِ از هر روزت،
که تو در جاری ساعات، قدم می‌داری...
قدمت
هر تپش قلبِ به همراهِ من است
جاری‌ام باش، بتپ!
بهترین خواهش دنیایی باغ
تو روان باش
روان
در دل جاری احساس، خداوندِ دلم!
تو فرورفته به امواج غبار
و من از دور، به دریای دلت می‌نگرم
تو صمیمی‌تر از آنی که غبار
فتنه‌اش با دل من را ببَرَد!
عشق دریای تقدس‌ها بود
خالی از خار ریا
تهی از هر چه پلشتی، زشتی
و سراسر احساس
و سراسر پاکی
عشق در قاعده‌ی سلسله‌ها جاری نیست
و طرفدار وفاداری نیست
عشق لبریز به هم بافتن است
و تمنایِ تمنای به هم ساختن است
عشق در جرعه‌ی لب‌ها جاری‌ست
و به همراه غمش، در تنِ شب‌ها ساری‌ست
آخرین کوچه‌ی مهر،
آخرین خانه‌ی ماه،
در دل شهر ثریا؛ ساقی‌ست.
عشق هم‌وزن تمام دل‌هاست
و درون تن یک کوزه‌ی خاکی، باقی‌ست!
