درد دل داری؟ بگو... با جانِ دل می‌نوشمش
خستگی داری؟ رهان... با نبض جان می‌پوشمش
قصه داری؟ شرح کن، آشفته‌ای؟ آزاد کن
هر چه در اندیشه داری وارَهان، می‌کوشمش
تو فقط آباد باش، از رنج و غم آزاد باش
من برایت چای می‌سازم، خودم می‌جوشمش!
چهره‌ات از خستگی‌ها، از تب وابستگی‌ها-
دور باد؛ ... آزادی‌ات را من خودم می‌پویمش
سهم تو از از زندگی، از خوانش سرزندگی،
باغ روشن از صفا باشد،... به جان می‌رویمش!
خستگی‌هایت وبال جان من
چهره‌ات افسانه‌ی خندان من
هر چه غم داری به دست بادها
شادی‌ات احساس بی‌پایان من
در شکوفا کردن دُرّ کلام
تو خودت آیاتی از قرآن من
عشق تو در پویش کامل شدن
بخشی از دنباله‌ی ایمان من
جامه بر پیداییِ جان‌ها شدی
جاودان شو در کنار جان من
در خاطرم ای خاطره‌ی خوب!... بمانی
در چشم من ای هستیِ محبوب!... بمانی
بسیار تو را خواهم و بسیار تو را، تو...
بر کنج دلم، چشمه‌ی آشوب!... بمانی
تو خوش‌قدمی، بار غمی، نور بتابان
من بی‌خبرم از تو که محجوب بمانی
در خاطر فردای سپیدار تو هستی
در باطن گل، پیکر دانوب!... بمانی
دریا تویی و موج جدا مانده دل من
پروانه‌ی در پیله‌ی درمانده، دل من
موتسارت تویی بتهوونی، واگنر رویا
بسیاریِ آهنگ رهاننده، دل من
در چشم منی، اشک منی، قامت والا
سرسخت ز احساس تو دل‌کنده، دل من
فردای تو در پوشش رویای کتابی،
پیچیده به اوراق پراکنده دل من
بسیار رها در دل شب تا که بیابد،
یک خاطر توفنده و نالنده دل من
