چنین گفت زرتشت

من «جانِ با وجدانم» و در فکر و اندیشه، استوارتر و سخت‌گیرتر از من، فقط آموزگارم، زرتشت است.

از او آموخته‌ام که نادانستن بهتر، تا نیمه دانستن و آن خوشتر که آدمى با اندیشه خود دیوانه باشد تا در نگاهِ مردم فرزانه.

من رو به سوى ژرفناها دارم، گو تنگ باش یا فراخ، مرداب باش یا آسمان. از زمین کفِ دستى مرا بس، اگر خشک باشد و سزاوار گام نهادن.

وجدان راستین به بزرگى و کوچکىِ دانش نمى‌اندیشد.

یار مهربان

 

شعله‌ی عشق

وقتی که تو از 
کلبه‌ی منتهی به دریاها
بیایی 
با شعله‌ی عشق
کتابها
به اشتیاقت بپرورانم
که دستانت
تا نگاره‌ی صبحی که گفته‌اند،
لبریز دانستن شود
و شب
دلگیر از
نتانستن!
چه هم آوایی  گنگی است با کتابها گفتن!