دلگرم

به تو دلگرم،
در این سردی دی‌ماهم من
تو فقط روشن باش
تابش اندک خورشید زمستانی من!

 

رستم و سهراب

عاقبت با غم دلتنگی تو می‌میرم
قصه‌ای سبز کن و حرف بزن جان‌سیرم

سر من پر شده از بودن کوتاه و پُرت
مثل سهراب شدم با نگهت درگیرم

پر تردیدم و تنهایی و محتاج توام
خوابِ رستم شده‌ای می‌کِشی‌‌ام شمشیرم

کاش در لحظه‌ی آخر بتوان حرفی زد
مثل آن خاطره‌ی خوب شود تقدیرم

سر من دامن رنگین تو را دریابد
چشم من تار شود تا تو به بالین گیرم

 

رویش شب

تو چه می‌دانی!

 

آخ... دلتنگ توام کوچه‌ی مهتابی من!

به خدا دور نشو

به خدا سنگ نزن،

مژه‌ی مشکی اشکان مرا

تو چنان حل شده در ذائقه‌ی ذات منی

که نبودت نه فراق،

که نبودت نه فقط دلتنگی

که همان عینیت نیستی اَست!

و همان اصلیت مُردگی اَست!

 

 

و نبودن...؟

و ندیدن...؟

تو چه می‌دانی چیست!

و چه می‌دانی چیست!

 

موی تو

مو؟
شگفتِ شانه‌ها!
آسمانِ شاعرانه‌ها
لب؟
ترانه‌ها
لعبت شکوه ماه پاره‌ها

فردا؟

من کمی دورتَرَک
آن زمانی که پر از فقه و اصول،
برده‌ی قول زمان‌های بعید
و پر از وهم سعادت بودم،
آن زمان‌های پر از خشک و عبث
که تمام،
پایه‌ی کار عبادت وَ سیاست بودم،
فکر هر روز و شبم "محشر" بود!