عطوفت تو

از بستر خویش

بر دامن عطوفت تو جاری‌ام

هر بار

راهم هموار

هر بار

هر بار

شعله‌ی عشق

وقتی که تو از 
کلبه‌ی منتهی به دریاها
بیایی 
با شعله‌ی عشق
کتابها
به اشتیاقت بپرورانم
که دستانت
تا نگاره‌ی صبحی که گفته‌اند،
لبریز دانستن شود
و شب
دلگیر از
نتانستن!
چه هم آوایی  گنگی است با کتابها گفتن!

 

 

وعده

من تو را
در وعده‌ی روزهایی که نمی‌آیی
جا گذاشته‌ام

صبح‌های طلوع

من تو را
در بحبوحه‌ی روزهایی گم کردم
که در اندیشه‌ی 
صبح‌های طلوعت
زمانه را
عاشقانه و دوستدار
ره می‌سپردم

 

عشق طربناک

در طربناکی یک عشق بمیران خود را

دلبری کن به تمنای جهان با یک دل

 

 

۱۳ فروردین ۹۸