هی نشستم تا بیایی، آمدی بی درد سر
درد سر را سایه کردی، موج شب را بی‌سحر
قلب احساسم شکفت از دیدنت آرامِ من!
دست تو در قلب من کوبیده آثار دگر
مهربان دیدم تو را ای آشنای دیر پا
بهترین هستی برایم تا همیشه، یک نفر!
خیر تو مهرِ زمانم شد، تو این سان بسته‌ای،
مهر من را بر خودت، همراهِ دردی بی‌خبر
زندگی را بنده بودم، خاطرم در بندها
کردی آرامم! تمام بنده‌ها را دربه‌در
موج افکارم تمامی از تو؟ ای هیهات! من-
تا شلوغ زنده‌ها باشد، به شورم! در شرر!
دلم درد تو را دارد
روانم آرزوی تو
خودم مبهوتم و ساکت
تمامم گفتگوی تو
دلی در سینه دارم دور
جهانی جست‌وجوی تو
تو را کی می‌توانم دید
تو را کِی من؟ تو را کِی تو!
آدمی در گذرگاهی از زیست پیچیده‌ی خویش،
گاه چاره‌ای جز دست‌یازی به دامن عشق ندارد.
آن‌گاه که ابهامی او را به غرقه‌سازی در زنجیره‌ی نیستی تهدید می‌کند.
فرشته‌ها عشق متحرکند. هیچ وقت آرام و قرار ندارند و می‌جنگند تا رشد کنند و فراتر از خیر و شرند. عشقی که همه چیز را می‌بلعد، همه چیز را نابود می‌کند، همه چیز را می‌بخشد. فرشته‌ها از این عشق ساخته شده‌اند و در ضمن، پیام آور آن هم هستند.
