اوج نیاز

گفتند که عشق
یک هدف دور و دراز است

در ما
فقط احساس،
فقط اوج نیاز است

فراقت را

 

فراقت را
اندیشه به آغوش کشید
تا
دل در مغاک خونین خود 
خوش باشد.

بی تو مگر 
ممکن است،
زنده بودن 
شاد ماندن!
 

عشق درد گرانبار

عشق، درد گرانباری است. تحفه‌ی شیرینی است. تقابل تضادها و دوگانگی‌هاست. زیباست. کشنده است، خورنده است...
دریاست؛ مواج و طوفانی... شکوهمند و عرفانی...
غریب است. عزیز است. می‌شناسم و نمی‌شناسمش. می‌دانم و نمی‌دانمش.
کوه است؛ پرتنش
دشت است؛ پر ملال 
سکوت است؛ سنگین
فریاد است؛ پر طنین 
نرم است و خمار آور
ترس است و‌ کما آور
خنده است؛ بی‌هوا
گریه است؛ بی‌چرا
سبک است؛ لطیف
شعر است؛ شریف
درد است؛ کشنده
زخم است؛ زننده
طوفان است؛ عصبی
آرام است؛ خلسه‌آور
نور است؛ رنگین
شام است؛ سنگین
روز است؛ واضح
ترس است؛ مبهم

عشق درد است
عشق درمان است

لذت است
ترس است
هراس است
لبخند است
تلخند است
هراسناک است
ناشناس است
غریب است

تمام است
ناتمام است
مراد است
مرید است
غل است و زنجیر
صیاد است و‌ نخجیر

 

عشق،
ای عطشناک قربانی‌های بی‌مأوا
رام باش
آرام

 

پرستش

من تو را می‌پرستم

شاید نه چنان که شاید

آن‌چنان که توانستن باید

 

ورقی از تو

گاه گاهی

دلم می‌گوید

که گدارها وانهم

و دل

سپرده به شبدیز ستاره‌ها

به جست‌وجویت آیم

شاید بیابم

ورقی از تو

با 

خواهشی که به امضا آورده‌ای

و قرارمان باشد؛

کناره‌ی دنج یک اقیانوس کشتی‌پهلو

تا

در شرار گپ و گفت‌مان

غم‌ تمام سال‌ها را 

سینه‌ی شتابان آب

در خود فرو خورَد

و ناب‌تر روزگاری

از کف مروارید بیز خود

ارمغان پیدایی‌مان سازد

کلبه‌ای کافیست

و کتابی 

که ما را 

به ابدیت هوشیار ناپیدا 

اتصال دهد

ما 

معشوقه‌های هنریم

مفتونان تردید روزگارها

کاشفان مشتاق به واکاوی خویش!

 

به ابدیت خیره شو

آنجا که آفرینش

تو را دوباره

از پس تنفس خویش 

زندگی خواهد داد

 

آه می‌ترسم که تو را

باز

در پس غاری دنج

روزگارانی دراز و تلخ

به انتظار باشم

چه در سر دارد زندگی

چه می‌دانم!