بنشین نزد دل و قافیه‌ها را بشمار
دست برگیر، همه حاشیه‌‌ها را بشمار
بنشین در دل بیمار شبی آهنگین
زنگ بردار همه ثانیه‌ها را بشمار
به صدای نفس خویش بمیران فردی
خواهش چشم و دل داریه‌ها را بشمار
خالق ژرف نگاه دل و دلدار بشو
اشک تبدار شب زاویه‌ها را بشمار
مثل یک باغ در اندیشه ی یک شهر بمان
و صدای همه‌ی راویه‌ها را بشمار
اشک‌ها را دوست دارم
آن‌ها
همان قامت قلب‌اند
ذوب شده در داغی احساس
فشرده شده در حلقه‌ی چشمه‌‌‌های قِران
روان، بر بستر گونه‌های تشنه به آه
اشک‌ها،
حرف‌های گلوله شده‌اند
گلوله‌های قورت داده شده!
سربهای سردِ فرو رفته در آتشفشان
که بالا می‌آیند،
که قطره قطره سر ریز می‌کنند
که نعره نعره سکوت می‌شوند
و بارانی می‌کنند
دشتِ گونه‌های خسته را...
اشک‌ها
اشک‌ها
اشک‌ها
من دلم می‌خواهد
مثل یک قطره‌ی آب
در شلوغِ دل دریای خودت گم بشوم
یا چو یک دانه‌ی شن
در کویر دل لوت
یا چو یک تکه‌ی نازک از ابر
آن قدر کوچک و تُرد
که نه باران بشوم روی زمین
و نه باقی به دل دشت بلند!
من دلم می‌خواهد
مثل یک رود
از اندیشه‌ی یک باغ پر از گل بجهم
و درون دل یک کودکِ زنبور،
عسل‌ها بشوم
و به کام تو فرو،
وصل به دریا بشوم!
در فطرت بشری این جوهره را به ودیعت گذاشتته‌اند
تو باید هر روز یک بار با خویشتنِ خویش به جنگ برخیزى و در این کار نباید براى شکست و پیروزى اهمیّتى قایل شوى چرا که آن، به حقیقت مربوط مى‌شود نه به تو.
چنین گفت زرتشت/ نیچه
