فردا؟

من کمی دورتَرَک
آن زمانی که پر از فقه و اصول،
برده‌ی قول زمان‌های بعید
و پر از وهم سعادت بودم،
آن زمان‌های پر از خشک و عبث
که تمام،
پایه‌ی کار عبادت وَ سیاست بودم،
فکر هر روز و شبم "محشر" بود! 

عشق آن روز به من گفت...

عشق، آن روز به من گفت:
بیا... تجربه کن!
و دلم صاعقه شد
من خروشیدم و تردید شدم

تو پزشک...

تو پزشکِ دل تبدارِ پر از درد من‌ ای همسفر راه... برس!
روی تب را به دوایی بنواز

جای خالی تو

 

تو همان عمق عظیم خالی
و سیه‌چاله‌ی قلبم بودی
و همان سطح وسیع بایر

خداوند دل

تو فقط باش به سرسبزی شاخ
بودنت،
صِرف وجودت، کافیست!

مگر از رویش یکسان بهار
به دل باغ پر از عشوه و راغ
شاخ و برگ تن کوشای درخت
به چه می‌اندیشد؟

بودنت وجهِ چراغی‌ست،
به باغ دلِ دنیاییِ شاخ
و چه از این بهتر!
و از این زیباتر!

چشم دارم به طلوع روزت
و به هر ساعتِ از هر روزت،
که تو در جاری ساعات، قدم می‌داری...

قدمت
هر تپش قلبِ به همراهِ من است
جاری‌ام باش، بتپ!

بهترین خواهش دنیایی باغ
تو روان باش

 روان
در دل جاری احساس، خداوندِ دلم!